liseden bi kare

ailesi yine biyerlere gitmis ersen in bizi de arkadaslarla birlikte evine davet etti. her zamanki gibi davetten bekledigimiz, ergen gencler olarak bolca alkol ve kahkaha. o zamanlar daha sigara yok. icen bi kisi ya var ya yok. ona da deli gibi elestiriler. ne kadar ozenti bi adamsin, birak su illeti, su boku icince adam mi oldugunu zannediyorsun falan demeler. cok sonralari o 7 kisilik gruptan sigara icmeyen sadece 2 kisi kaldi. ersen de sigarayi birakti. ama biz dordumuz sigaraya sonra baslamanin hevesi ile hala baca gibi tutuyoruz.
gece baslamadan ickiler yavas yavas cikmaya basladi masanin ustune. muhabbet de guzel. bi yerlerden tutturduk. tabi o zaman nispeten entel gencleriz ya, hayatla, sistemle davamiz var ya, kari kiz konusmuyoruz da memleket kurtariyoruz ne bileyim birbirimizin neler yapmasi gerektigine karar veriyoruz. dalga geciyoruz, sonra hafiften ciddilesiyoruz. arada sirada cikan "beyler biraz daha sessiz" laflari olmasa muabbetin sona erecegi yok. basladik bi kere. aldik tadini muhabbetin ve alkolun devam ediyoruz. gecenin ortasina dogru hadi dedik, bu yalan dunyaya inat birbirimizin suratina dogrulari soyleyelim. herkesi tek tek yatiralim masaya. bi guzel ruhunu beynini parcalayalim. ne var ne yoksa soyleyelim. herkes onay verdi ve isiklar kapandi. elektrikli isiticinin yani basina dizildik bir cember halinde. bi de sokulmusuz birbirimize koyun gibi soguk viz geliyor. basladik konusmaya. tek tek herkesin nasil birisi oldugunu soyluyouz. serkan bence sen cok icine kapanik birisin, birazcik daha sosyallesmeye ihtiyacin var ya da akin bence bu haylazlikliklari bi kenara birakman gerekiyor. falaaaan filaaaaan. gece "seni seviyorum uleen" lerle devam etti ve biz birbirimizi birakmadik. birakamadik. lisede baslayan bu arkadasliklara sadik kaldik. uzaklasmaya calisani yadirgadik,yanimiza cekmeye calistik. cok satici birisi olmamak icin her gun gorusmek gerekiyordu. acikcasi birbirimize yapabilecegimiz en buyuk kotulugu yaptik. birbirimize baglandik. ben boyle zannediyordum. ama isin asli boyle olmadi. can lar koptu, ersen ler gitti serkan lar murat lar hepsi gitti. surekli birbirimize yettigimiz arkadasliklarimiz artik yetersiz kalmisti. artik hayatta farkli seylere ihtiyacimiz oldugunu anlamistik. ama merlin anlayamadi.

merlin bi kac arkadasiyla daha devam etti gorusmeye. aslinda hepsiyle de gorustu. ama gidene dur denmezmis. aslinda hepimizin gitmesi gerekiyomus da biz bunu anlayamamisiz o zamanlar. degismeyen tek sey degisimdir lafinin neresini anlamamistik ya da neresini anlamamakta inat ediyorduk bilmiyorum. sadece birbirimize yapistik. ya da ben yapistim. icim o kadar bostu, dunyam o kadar bostu ki yapistim. degme serserilere tas cikartir hale geldim. her zaman icin begenilen istenilen bir kisiydim ama ben degismeyince degisime ayak uyduramayinca ayni kalakaldim. kendime baktigimda hala harcadigim universite yasantima yanarim. insanlarin gittigi yurt disi turlar, ogrenci topluluklari, kiz arkadaslar vs. kiskandim. ne yalan soyleyim. kiz arkadasi olanlari kiskandim. yurt disina gidip fotograflarini gosterenleri kiskandim. ogrenci topluluklarindan kankalari olup, birak lise arkadaslarini bolumden arkadaslarini bile sallamayan insanlarin o cevrelerini kiskandim.

bana o gunlerden hatira kirik dokuk bi ask, boktan notlarla dolu bi transcript bi de tamami erkeklerden olusan bi ogrenci grubu kaldi. cok seviyorum hepsini. hepsine ayri ayri deger veriyorum ve hala ne zaman bos vaktim olsa onlarla olmaya calisiyorum. simdi artik okul bitti ve calisma hayatina basladim ve ben hala o bosa giden gunlerim icin uzluyorum.